رسانه‌های آمریکا به ما طعنه می‌زنند! این پاسخ ماست

گزارش خبرنگار Outspoken از تهران و کابل

مجله آنلاین LGBTQ nation در مطلبی درباره افتتاح Outspoken Middle East ، این کارزار تازه برای حقوق برای برای جامعه دگرباشان در خاورمیانه را مورد انتقاد قرار داده است.

در بخشی از این مقاله گفته شده که پایگاه Outspoken "داستان‌هایی" که بارها گفته شده است را تکرار می‌کند. در بخش دیگری از این مقاله از پرداختن به مصایب دگرباشان در خاورمیانه به جای پرداختن به مسایل دگرباشان در ایالات متحده آمریکا انتقاد شده است. آنها ما را متهم کرده اند که برای اهداف سیاسی خود استفاده می‌کنیم.

ازخبرنگاران خود در تهران و کابل خواستیم تا ترجمه مقاله LGBTQ nation را به گروهی از دگرباشان در ایران و افغانستان نشان دهند و نظر آنها را جویا شوند.

از افغانستان

در هنگام ترجمه مقاله LGBTQ nation متوجه شدم تا چه اندازه نویسنده مقاله از واقعیت زندگی ما در افغانستان به دور است. بخشی از مقاله که در آن گزارشها درباره مصیبت ما دگرباشان افغان، تکراری خطاب و با طعنه گفته شده که این داستان ها قبلا هم توسط خبرگزاری ها پوشش داده شده است، با خودم فکر کردم چقدر یک گروه به اصطلاح کنشگر می‌توانند از آنچه واقعا در زندگی ما می‌گذرد بی‌خبر باشند.

در حالیکه ما هر روز با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنیم، در حالیکه نود و پنج درصد مردم افغانستان غذای کافی برای خوردن ندارند، دختران و زنان اجازه تحصیل و کار ندارند، در حالیکه جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیوی افغانستان علاوه بر همه این مشکلات، باید هر لحظه منتظر باشد تا یک سرباز طالبان در خانه اش را بزند و با یک تیر خلاص، او را بکشد، این گروه فعال حقوق بشر، با آن همه ادعا، تنها وظیفه خود را انتشار یک مقاله می‌داند و هر چه بیش از آن تکراری است.

در حالیکه به عنوان یک خبرنگار همجنسگرا جرات از خانه بیرون آمدن را ندارم، و از پشت پنجره خانه ام گروهی از جنگجویان طالبان را می بینم که در خیابان گشت می زنند، مقاله ترجمه شده این گروه را برای چند دگرباش فرستادم و از آنها نظرشان را پرسیدم.

گل‌نبی، ترنسجندر مقیم هرات نوشته : با خواندن این مقاله احساس کردم انسان نیستم. دست کم در چشم نویسندگان آن مقاله من انسان نیستم. ما به چه کسانی دلخوش کرده بودیم. در حالیکه دمکرات ها مشغول مذاکره با طالبانند. در حالیکه همین امروز تاماس وست فرستاده ویژه جو بایدن در امور افغانستان برای دیدار با وزیر خارجه طالبان به پاکستان سفر کرده است، یک سخنگوی طالبان به رسانه ها گفته که بر اساس چارچوب اسلام با دگرباشان در این کشور برخورد می‌شود.

یک سازمان غیرانتفاعی در کانادا هم گفته که طالبان لیستی از افراد دگرباش در این کشور را در دست دارد و مشغول شکار آنهاست.

آیا برای فرستاده ویژه جو بایدن برای دیدار با طالبان اصلا اهمیتی دارد که طالبان علنا در بلندگوهای خود می گویند که ما را می کشند؟ نه!

مرضیه، یک زن لزبین در کابل است. او درست فردای اشغال کابل توسط طالبان، از ترس جانش با یک دوست گی خود ازدواج کرده است. 

او برایم نوشت: تصاویر یکی از دوستان گی ما که توسط جنگجویان طالبان به شدت کتک خورده در اینترنت دست به دست می‌شود. این نشریه دمکرات‌ها البته آن را منتشر نمی‌کند چون قصه مرگ ما دگرباشان افغان برایش تکراری است. 

برای من چه فرقی می‌کند که چه کسی دمکرات یا جمهوری خواه است؟ من که در آمریکا نیستم. برای من آن گروهی مهم است که در عمل نشان دهد صدای من زن بدبخت افغان را می‌شنود و می‌خواهد من را در جهان نمایندگی کند. دمکرات‌ها در عمل نشان دادند که تا به قدرت رسیدند، پشت ما را خالی کرده و رفتند.

شعیب، مرد گی و همسر مرضیه هم نوشته: آنچه این نشریه، قصه تکراری خطاب کرده، زندگی ماست. دمکرات‌ها زندگی ما را، قصه تکراری دیدند، خسته شدند و رفتند. ما انسانیم. مانند شما نفس می‌کشیم. چطور قصه زندگی شما مهم است و اما از ما نه؟ شرم آور است. این دقیقا همان کاری است که جو بایدن کرد. او با شعار دمکراسی و حقوق بشر برای جهان روی کار آمد و ما را به سطل آشغال انداخت. کاش فقط یک بار، برای یک روز به کابل می آمدید و می‌دید که چرا مهم است که داستان زندگی ما هر روز و هر ساعت در جهان نقل شود.

ما هر دو بی کار هستیم. جرات خروج از خانه را نداریم. معاش دریافت نکردیم. هفته هاست تنها یک وعده نان می خوریم و هر لحظه منتظریم ما را شناسایی کنند. دوستانمان یک گم شدند، یا در خیابان ها می خوابند، یا فرار کردند.

مگر ما از دنیا چه می خواستیم؟ فقط می‌خواستیم اجازه نفس کشیدن داشته باشیم که آن را هم آقای بایدن از ما گرفت. آنچه در تاریخ می ماند این است که جو بایدن، باعث شکست جهان در برابر طالبان شد.

از ایران

در ایران هم وضع بهتر از این نیست. در حالیکه حکومت اسلامی در ایران، از معدود حکومت هایی در جهان است که همجنسگرایان را اعدام می‌کند، دولت های غربی به رهبری آمریکا، تمرکز خود را بر توافقنامه‌ای گذاشتند که تنها بر برنامه هسته ای رهبران ایران متمرکز است. هزاران زندانی سیاسی، هزاران اعدام، ده ها زندانی دوتابعیتی، سرکوب زنان، اقلیت های دینی و حقوق پایمال شده دگرباشان توسط دولت دمکرات آمریکا نادیده گرفته شده است. 

دولت جو بایدن در همان تله ای افتاده که حکومت ایران برایشان انداخته است؛ حکومت اسلامی خوب می‌دانست که برای دور کردن توجه جامعه جهانی از نقض گسترده حقوق بشر در این کشور باید بازی جدیدی را شروع کند تا همه توجه ها به آن جلب شود و آن بازی جدید برنامه هسته‌ای ملایان است.

 و چه کسی بهتر از جو بایدن برای تن دادن به این بازی؟!

دولت جو بایدن هم که با وعده‌های رنگین‌کمانی حقوق بشر سر کار آمد، ترجیح می‌دهد قضیه ایران را "روی کاغذ" حل کند و در بهترین شرایط از این کشور، کشوری مانند عربستان سعودی برای آمریکا بسازد که مسایل حقوق بشری و از جمله حقوق دگرباشان در آن به طور کلی فراموش شود. آمریکا در واقع خود را در موضع ضعف قرار داده است و قربانی اخاذی رهبران افراطی ایران شده است.

در تهران در دیدار با چند دگرباش تهرانی، مقاله اخیر مجله LGBTQNation و موضع دولت جو بایدن در قبال ایران را به بحث گذاشتیم.

چند ماه از روی کار آمدن ابراهیم رییسی می گذرد. ما در ایران او را قصاب تهران می‌خوانیم. به دلایلی که لابد برای دمکرات‌های آمریکا مهم نیست که اگر مهم بود لابد با او وارد مذاکره نمی‌شدند. او متهم است که در دهه شصت خورشیدی دست کم پنج هزار نفر زندانی سیاسی را به اعدام محکوم کرده است و خود شخصا در هنگام برگزاری حکم دار و تیربارانشان حضور داشته است. بسیاری از زندانیان سیاسی اعدام شده، خود را مسلمان هویت‌یابی می‌کردند و تنها دلیل اعدامشان، تفاوت تفکر سیاسی با حکومت انقلابی آیت الله خمینی بود.

حالا همان قصاب، رییس جمهوری کشوری شده که علی خامنه ای رهبر آن است. در چشم آنها ما نه تنها مخالف سیاسی هستیم، که کافر و نامسلمانیم. ما زناکاریم. حقی نداریم و باید بمیریم. البته برای نویسنده مقاله LGBTQ nation این یک داستان تکراری است.

من در قلب تهران، همراه با علیرضا مرد گی، شبنم زن لزبین و شهره که ترنسجندر است نشسته ام. مقاله منتشر شده در قلب یکی از پیشروترین کشورهای جهان و نگاهش به ما خاورمیانه‌ای ها را برایشان خوانده ام. باید بگویم که حالا که در کنارشان نشسته ام همه بسیار عصبانی‌اند.

 « برای من آن بخشی از مقاله عصبانی کننده بود که گفته بود جمهوری‌خواه‌های آمریکا از راه اندازی این کارزار قصد استفاده سیاسی دارند» علیرضا ادامه میدهد که « وقتی که خود بایدن می خواست انتخاب شود، از پرچم رنگین کمان پیراهن دوخته بود و خودش را در آن پیچیده بود. این سو استفاده سیاسی از افرادی که دنبال حقوق خود هستند نیست؟ »

«حالا که یک گروه پیدا شده که خارج از مرزهای آمریکا می خواهد از برابری و حقوق دگرباشان دفاع کند، این گروه دنبال اهداف سیاسی است؟ شما مثل اینکه یادتان رفته که من در تهران حق رای دادن در ریاست جمهوری آمریکا را ندارم»

 شبنم، بیست ساله می گوید: « برای اهداف سیاسی، از حقوق بشر استفاده می‌کنند و بعد برای اهداف سیاسی خودشان، حقوق بشر را فراموش می‌کنند. الان در هنگام مذاکره با دار و دسته ابراهیم رییسی، حقوق دگرباشان و زنان در ایران مطرح می‌شود؟ یا به نفع بایدن است که فراموش کند؟»

شهره هم می گوید که «من از روز اول بدبختی کشیدم. یک روز خوش در این زندگی خاطرم نیست. همیشه به حاشیه رانده شده ام. خودتان که در جریان زندگی ترنس ها در ایران هستید. حالا یک گروه از همنوعان پیدا شده که حداقل صدای ما را می شنود و با ما مستقیم حرف می زند، این کجایش بد است؟»

مقاله اخیر LGBTQ nation در حالی منتشر می شود که گزارش های تایید نشده‌ از اعدام دو مرد دگرباش در ایران حکایت دارد. اسراییل تایمز، نوشته که دو مرد جوان در ایران به دلیل اینکه عاشق هم بودند اعدام شدند. جزییات این خبر چندان روشن نیست اما چنین اتفاقی در ایران اصلا بعید نیست.

همینطور هفته گذشته، رسانه های اسراییل گزارش کردند که گروه های مورد حمایت حکومت ایران، یک وب سایت دوستیابی دگرباشان در اسراییل را هک کرده و اطلاعات آنها را به دست آورده است.

در چهار دهه گذشته پس از روی کار آمدن حکومت اسلامی در ایران، هدف قرار گرفتن شهروندان دگرباش از جانب حکومت یا از جانب جامعه که در سایه قوانین همجنسگراستیزانه ایران نفرت خود را پنهان نمی کنند، هر روز تکرار می‌شود. Outspoken middle east می‌خواهد همه موارد نقض حقوق دگرباشان در خاورمیانه را ثبت و گزارش کند. همان مواردی که دمکرات ها آن را قصه تکراری می خوانند.